Ο αστυνόμος Μονταλαμπάνο του Αντρέα Καμιλλέρι θυμίζει έντονα τον αστυνόμο Χαρίτο του Κώστα Μάρκαρη. Είναι ένας απλός καθημερινός άνθρωπος μακριά από την ίντριγκα της εξουσίας, ο οποίος παρατηρεί την κοινωνία , ερευνώντας τα εγκλήματα σε μια μικρή πόλη τη Βιγκάτα. Στον Μονταλμπάνο αρέσει το φαγητό, όπως άρεσε και στο μακαρίτη συγγραφέα αστυνομικών μυθιστορημάτων Μανουέλ Βάσκεθ Μονταλμπάν. Συνήθως πηγαίνει και τρώει στο εστιατόριο του Σαν Καλότζερο, το οποίο υπάρχει στα αλήθεια. Όμως στον κόσμο του Μονταλμπάνο κλείνει λόγω συνταξιοδότησης στο βιβλίο "Υποχρεωτική πορεία" βρίσκοντας μια άλλη ταβέρνα, "Στου έντσο". Το σίγουρο όμως είναι πως στο σπίτι, όπου ζει μόνος του, η γυναίκα που τον βοηθάει η Ατζελίνα μαγειρεύει καλά:
"Η Άννα , λες και γνώριζε ήδη το σπίτι, κατευθύνθηκε στη βεράντα, κάθισε στον πάγκο και κοίταξε τη θάλασσα που ήταν λίγα μέτρα πιο πέρα. Ο Μονταλμπάνο έβαλε μπροστά της το πτυσσόμενο τραπεζάκι κι ένα σταχτοδοχείο. Πήγε στην κουζίνα. Η Ατζελίνα του είχε αφήσει στο φούρνο μια μεγάλη μερίδα μπακαλιάρο, στο ψυγείο υπάρχει έτοιμη σάλτσα από αντζούγιες και ξίδι για να ρίξει από πάνω.
Γύρισε στη βεράντα. Η Άννα κάπνιζε και έδειχνε κάθε λεπτό που περνούσε πιο ήρεμη
<<Τι ωραία που είναι εδώ"
-<<Θα θέλατε λίγο μπακαλιάρο στο φούρνο;>>
<<Μη με παρεξηγήσετε, αστυνόμε, αλλά το στομάχι μου είναι δεμένο κόμπος. Όση ώρα θα τρώτε, εγώ θα πιω ένα ποτήρι κρασί>>"
"Η φωνή του βιολιού. Μια υπόθεση για τον επιθεωρητή Μονταλμπάνο" του Αντρέα Καμιλλέρι, σε μετάφραση Φωτεινής Ζερβού, από τις Εκδόσεις Πατάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου