Κυριακή 24 Ιουλίου 2011

"Να φοβάσαι τον υπερκόσμο"

Έξω από το χορό στάθμευσης ξεκλείδωσε το Saab του, αλλά έμεινε ακίνητος με το χέρι στο χερούλι, να κοιτάζει το κενό. Εδώ και καιρό ήξερε την αλήθεια- ότι δεν έπρεπε να φοβάσαι τόσο τον υπόκοσμο, όσο τον υπέρκοσμο. Ίσως αυτό εξηγούσε γιατί ο Καφερτι είχε κατά τα φαινόμενα περάσει στη νομιμότητα. Μερικοί φίλοι στα κατάλληλα πόστα κι οι συμφωνίες κλείνονταν, οι μοίρες αποφασίζονταν. Πότε στη ζωή του δεν είχε νιώσει όταν ήταν στα μέσα. Από καιρό σε καιρό είχε καταβάλει τις προσπάθειές του- τα χρόνια στο στρατό και τους πρώτους μήνες ως μπάτσος. Αλλά όσο λιγότερο ένιωθε ότι ανήκε εκεί, τόσο πιο δύσπιστος γινόταν απέναντι στους άλλους γύρω του με τις παρτίδες του γκολφ και τις <<κουβεντούλες>> τους, τα στημένα παιχνίδια και τις χειραψίες τους, τα λαδώματα και τις αλλαξοκωλιές τους.»


(Ίαν Ρανκιν, «Το τελευταίο ταξίδι για τον Ρέμπους, σε μετάφραση της Αλεξάνδρας Κονταξάκη από τις εκδόσεις «Μεταίχμιο», σελ. 269)