Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2009

"Όλη η ευημερία της δεκαετίας του ογδόντα ήταν μια φούσκα ..."

"Τα θύματά μας είναι, μάλλον ήταν πλούσια και ισχυρά, αλλά δεν ανήκαν στο γενικό τζετ σετ. Οι δομές των επιχειρήσεων τους μοιάζουν. Στο κέντρο υπάρχουν μία ή δύο ιδιωτικές οικονομικές επιχειρήσεις συνιδιοκτησίας ή διασταυρούμενης ιδιοκτησίας. Είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι και τα τρία πτώματά μας είναι καπιταλιστές νέου τύπου , οι οποίοι γνώρισαν την άνεση κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ογδόντα, δηλαδή άτομα της μή παραγωγικής οικονομίας. Χειριστές χρημάτων που η δραστηριότητα του ευνοεί μόνο τους ίδιους και κανέναν άλλο, είτε με τη μορφή των ευκαιριών εργασίας είτε με τη μορφή δημόσιων προσόδων.

Αυτό που πριν από μερικά χρόνια απασχολούσε μόνο του γνήσιους παρανόμους, το πλύσιμο των χρημάτων, η μετακίνηση των κεφαλαίων, ο δανεισμός με υψηλούς τόπους και ο εξαφανισμός των κεφαλαίων, αποτελεί σήμερα καθαρή και νόμιμη οικονομική δραστηριότητα. Με την απελευθέρωση των τιμών που επέβαλε ο Φελντ, κατά τη δεκαετία του ογδόντα κατέστη δυνατή η σωρηδόν μεταφορά κεφαλαίων στο εξωτερικό. Όλη η ευημερία της δεκαετίας του ογδόντα ήταν μια φούσκα που έσκασε και μας οδήγησε σε μια δεκαετία σκέτο κομφούζιο. Η κυβερνητική εξουσία παρερμήνευε τους παχυλούς λογαριασμούς, διάβαζε τους αριθμους με τα παλιά πραπεταμένα ματογυάλια του εκβιομηχανισμού και θριαμβολογούσε. Θριαμβολογούσαν και οι μεγαλοκαρχαρίες της οικονομίας , αν και αυτοί το έκαναν για εντελώς διαφορετικούς λόγους. Ρουφούσαν το αίμα της κρατικής οικονομίας υπό τους επίσης μαζοχιστικούς θριαμβευτικούς στεναγμούς ικανοποίσης της κρατικής οικονομίας".

"Misterioso" του Αρνέ Ντα , από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο, σελ 170

Σάββατο 25 Απριλίου 2009

Χαφιές

Είχα αναπτύξει μια ενστικτώδη ικανότητα να μυρίζομαι τους χαφιέδες. Μια μέρα, έτσι για άσκηση είπαν να πάρω έναν απ΄αυτούς στο κατόπι να αρχίζω να τον παρακολουθώ και να μαζεύω στοιχεία για το πρόσωπό του. Στάθηκε πιο εύκολο απ΄όσο είχα φανταστεί. Ο λεγάμενος δεν είχε καμιά έγνοια μήπως τον παρακολουθούν και δεν έπαιρνε ούτε τις στοιχειώδεις προφυλάξεις. Έφευγε από το πανεπιστήμιο και πήγαινε γραμμή στην ασφάλεια να δώσει αναφορά.

Εκείνη την εποχή είχε βάλει στο μάτι μια ομάδα φοιτητών, τέσσερεις νεαρούς και δύο κοπέλες που προσπαθούσαν να στήσουν μια θεατρική ομάδα. Ναι παρακαλώ, μια απλή θεατρική ομάδα. Ο χαφιές τους είχε αριστοτεχνικά πλευρίσει , τους υποσχόταν ότι θα τους βρει χρήματα για σκηνικά και τεχνικό εξοπλισμό και πως θα μεσολαβούσε μέσω κάποιου γνωστού του στην πρυτανεία για να δοθεί άδεια για παραστάσεις μέσα στο χώρο του Πολυτεχνείου. Παράλληλα έπαιρνε μέρος στις κουβέντες του και μάζευε πληροφορίες για όσους γνώριζαν τα παιδιά (...) Όλα περνούσαν από το αυτί του χαφιέ και καταγράφοντας στο τεφτέρι του. Αυτή η μανία των χαφιέδων να κρατούν τεφτέρι μου την έδινε στα νεύρα. (...)

Κάποια στιγμή παρατήρησα πως η παρέα των φοιτητών λιγόστεψε κατά δύο, έλειπαν πλέον μια κοπέλα και ένας νεαρός, ενώ παράλληλα ο χαφιές εξαφανίστηκε από την πιάτσα . Οι υπόλοιποι τέσσερεις της παρέας έμοιαζαν φοβισμένοι και απέφευγαν να συγκεντρώνονται όλοι μαζί σε δημόσιους χώρους , οι συζητήσεις τους είχαν απ΄την άλλη κοπεί μαχαίρι. Ήταν φως φανάρι πως τα άλλα δύο παιδιά, τα είχαν συλλάβει"

("Το άλλο μου μισό πορτοκάλι" του Λευτέρη Μαυρόπουλου, εκδόσεις Ίνδικτος,σελ.198-199)

Κυριακή 12 Απριλίου 2009

" Ένας χωροφύλακας που τον σημαδεύει εδώ και ώρα ..."

"Ο Τάσος παλεύει με ένα χωροφύλακα που με πείσμα κρατάει ένα παιδί και δεν αφήνει να το ελευθερώσουν οι απεργοί. Ρίχνει μια κουτουλιά στο χωροφύλακα και εκείνος, καθώς κλονίζεται , αφήνει επιτέλους το παιδί που τρέχει με τις χειροπέδες ακόμη στα χέρια να κρυφτεί ανάμεσα στους διαδηλωτές,. Ο Τάσος ετοιμάζεται να καταφέρει μια γροθιά στο ζαλισμένο χωροφύλακα, αλλά δεν ολοκληρώνει την κίνηση του. Ένας χωροφύλακας που τον σημαδεύει εδώ και ώρα του ρίχνει με το τουφέκι και τον πετυχαίνει στο κεφάλι (...)

"Ο νεκρός έχει μείνει μόνος του στο οδόστρωμα και οι χωροφύλακες βρίσκονται πλάι του. Ένας χωροφύλακας κλωτσάει με μανία το πτώμα στο κεφάλι στα πλευρά"(...)

"Το πτώμα του νεκρού πάνω στην πόρτα γίνεται η κεφαλή μιας πορείας που αυθόρμητα ακολουθεί τους χωροφύλακες που υποχώρησαν προς την Τσιμισκή. Η ατμόσφαιρα σείεται από αντικυβερνητικά συνθήματα . Το σύνθημα που ακούγεται με μεγαλύτερη συχνότητα και ένταση είναι αυτό που ζητάει εκδίκηση. Η πορεία έχουν τουλάχιστον τέσσερεις χιλιάδες ανθρώπους κάθε ηλικίας. Στην Τσιμισκή στρατιώτες και χωροφύλακες έχουν ακροβολιστεί στο δρόμο και σκοπεύουν με τουφέκια τους διαδηλωτές. Είναι ξεκάθαρο πως δεν θα τους αφήσουν να συνεχίσουν προς το Αστυνομικό Τμήμα που είναι ο προορισμός. Για και στιγμή η πορεία κοντοστέκεται και το πλήθος ησυχάζει λες και αναμετρά τις δυνάμεις του αντιπάλου που έχει μπροστά του. Ακούγεται ένα παράγγελμα και σύγκαιρα μία ομοβροντία τουφεκιών. Οι περισσότερες σφαίρες έχουν ριχτεί στον αέρα και κάποιες με κατεύθυνση τους διαδηλωτές σε ύψος τέτοιο που να περάσουν πάνω από το πλήθος"

"Το άλλο μου μισό πορτοκάλι" του Λευτέρη Μαυρόπουλου, Β έκδοση, από τις Εκδόσεις Ίνδικτος (σελ.133-135)

Σάββατο 21 Μαρτίου 2009

Καλοζωισμένοι...

<<Όλοι αυτοί οι καλοζωισμένοι διευθυντές κάθονται και ξεψαχνίζουν τον προϋπολογισμό που τους έχουν σερβίρει εξίσου καλοζωισμένοι πολιτικοί. Έχεις ακούσει ποτέ για πολιτικό που πεθαίνει της πείνας που χρειάζεται βοήθεια δυο φορές τη βδομάδα, που σαπίζει σ' ένα διαμερισματάκι γιατί κανείς δεν έρχεται να τον δει, ώσπου μια μέρα μπαίνουν μέσα και τον βρίσκουν νεκρό; Έχεις ακούσει να συμβαίνει αυτό σε κανέναν πολιτικό;>>"


"Στο σκοτάδι όλοι οι λύκοι είναι γκρι" του Γκούναρ Στόλεσεν, σε μετάφραση Κρυστάλλης Γλυνιαδάκη, από τις εκδόσεις "Πόλις"

Κυριακή 15 Μαρτίου 2009

"Άλλο αστυνομικός κι άλλο μπάτσος"

"...Βγαίνω από το σπίτι της γριάς και από μέσα μου βρίζω τους νεώτερους, που κοιτάζουν πως να τα μπουρδουκλώσουν με πέντε ερωτήσεις στο όρθιο και να ξεμπερδεύουν . Αν κάποιος είχε την υπομονή, όταν κάναμε την πρώτη έρευνα, να καθίσει δίπλα στη γρια και και ν' ακούσει τον πόντο της, θα τα ξέραμε όλα αυτά πριν ακόμα μεταφέρουν τα πτώματα στο νεκροτομείο. Τελικά, ισχύει και για μας αυτό που λένε οι ομοφυλόφιλοι για τους δικούς τους. Άλλο αδερφή, κι άλλο πούστης. Άλλο αστυνομικός κι άλλο μπάτσος".

("Νυχτερινό δελτίο", Πέτρος Μάρκαρης, Εκδόσεις Γαβριηλίδης, 4η έκδοση), σελ 57)

Σάββατο 21 Φεβρουαρίου 2009

Πήγαμε στην Τρίπολη, σε ειδικό, μυστικό στρατόπεδο"

-"Καλά...είμαστε κιόλας εννιά άτομα, ορκισμένοι, οι τρεις φοιτητές. Την προηγούμενη βδομάδα πήγαμε στην Τρίπολη, σε ειδικό, μυστικό στρατόπεδο, και κάναμε εκπαίδευσης. Πολεμικές τέχνες, αντάρτικο πόλεων μέχρι και ανεμοπτερισμό. Τρελάθηξαν όλοι. Ήταν εκεί κι ο Αρχηγός απ' την Αθήνα και είκοσι άτομα από άλλες οργανώσεις... ξέρεις ότι θέλουνε να κάνουνε ενιαίο φορά μ μια <<Συντονιστική Επιτροπή Εθνικών Οργανώσεων>> πανελλαδικά...
-Ξέρω . Αυτό προσπαθούμε. Εκεί, ποιοι ήτανε;
-Απ' τους <<Εθνικιστές Επονίτες>>, την Αντικομμουνιστική Σταυροφορία Ελλαάδος>> το Σώμα Ελπιδοφόρων Νέων>>, τους Εθνικόφρονες Ελασίτες>>, τους <<Άλκιμους>> και άλλους..."
("Πολύ βούτυρο στο τομάρι του σκύλου", του Γιώργου Σκαμπαρδώνη , από τις Εκδόσεις Κέδρος, 4η έκδοση)

Κυριακή 15 Φεβρουαρίου 2009

"Αυτοί, οι επιχειρηματίες, πολιτικοί, δημοσιογράφοι έβαζαν στις αρχές του '80 βόμβες σε τράπεζες και χρηματιστήριο "

" <<Γιατί δημόσια, κυρία Γιαννέλη; Αυτό το ερώτημα με βασανίζει από την πρώτη μέρα.>>
<<Το ξέρω μου το έχετε πει επανειλημμένα>> μου απαντάει με ένα χαμόγελο. <<Γιατί ο πατέρας μου κρεμάστηκε στο δωμάτιο του και έμεινε κρεμασμένος ένα τριήμερο, ώσπου βρόμισε. Αυτοί έπρεπε να πεθάνουν μπροστά στα μάτια όλου του κόσμο. Από την άλλη , βέβαια , τους έδινα τη δυνατότητα να κάνουν μια ηρωική έξοδο που θα συνοδευόταν από την βιογραφία τους. Καταλαβαίνεται τι θα γινόταν αν αποκάλυπτα ότι οι αυτοί οι επιχειρηματίες, πολιτικοί, δημοσιογράφοι έβαζαν στις αρχές του '80 βόμβες σε τράπεζες και στο χρηματιστήριο; Θα σήμανε όχι μόνο το δικό τους τέλος ,αλλά και των γυναικών και αδερφών τους, που ήταν η βιτρίνα των επιχειρήσεων τους. Και οι τρεις είχαν καλομάθει, ήταν πια μεγάλα ονόματα και δεν άντεχαν την καταστροφή, το διασυρμό, τις φυλακές. Προτίμησαν τη λύση που τους πρότεινα>>"
("Ο Τσε αυτοκτόνησε" του Πέτρου Μάρκαρη, από τις Εκδόσεις Γαβριηλίδης)

Κυριακή 8 Φεβρουαρίου 2009

"Περιμέναμε την Αλ Κάιντα και μας προέκυψαν δικοί μας λεβεντομαλάκες..."

"Περιμέναμε την Αλ Κάιντα ή τους Τσετσένους και μας προέκυψαν δικοί μας λεβεντομαλάκες. Αυτό δεν τους κάνεις λιγότερο επικίνδυνους. Το αντίθετο, μπορεί να τους κάνει πιο απρόβλεπτους, γιατί η Αλ Κάινα και οι Τσετσένοι δεν έχουν να αποδείξουν τίποτα, ο τρόμος που σπέρνουν έχει σφραγίδα. Αντίθετα , οι δικοί μας θα πρέπει να πείσουν ότι ξέρουν να σπέρνουν τον τρόμο, αν θέλουν να γίνουν πιστευτοί (...) Βλέπω να έχει μαζευτεί κόσμος και κοσμάκης στα παράθυρα και ανοίγω πάλι τον ήχο. Ο παρουσιαστής συζητάει με δύο βουλευτές και έναν δημοσιογράφο. Όλοι είναι κατά της τρομοκρατίας , αλλά από εκεί και πέρα το ενιαίο μέτωπο γίνεται τρία κομμάτια. Ο ένας βουλευτής είναι με τη Σερβία, ο άλλος με το ΝΑΤΟ, ενώ ο δημοσιογράφος είναι μεν με το ΝΑΤΟ, δεν δέχεται όμως ότι έγινε σφαγή στη Σρεμπρένιτσα. Στο τέταρτο παράθυρο ένας μητροπολίτης εξορκίζει τα Ελληνόπουλα να σταματήσουν τη βία και να παραδοθούν, ενώ στο πέμπτο βλέπω σε απευθείας σύνδεση ένα Αμερικανό, ειδικό σε θέματα τρομοκρατία που πιέζει την ελληνική κυβέρνηση και όλους τους αρμόδιους να μην ενδώσουν στα αιτήματα των τρομοκρατών , γιατί αυτό θα αποτελούσε φοβερό πλήγμα στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί, αν αύριο το πρωί οι τρομοκράτες αρχίσουν να εκτελούν ομήρους , έναν, έναν ή αν οι δικοί μας κάνουν κανένα ντου , για τους απελευθερώσουν και οι τρομοκράτες φάνε τους μισούς αυτό θα σημαίνει νίκη στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας".

("Βασικός μέτοχος" του Πέτρου Μάρκαρη, από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης)

Σάββατο 31 Ιανουαρίου 2009

Δεν ξεφεύγεις από τον εαυτό σου

"Ήταν απλή ιστορία. Όταν δεν μπορείς να φύγεις από τον εαυτό σου, φεύγεις από το σπίτι, από την πόλη, από τη χώρα. Πρέπει να τρέξεις για να μην σε προλάβει η σκιά σου...

("Μερικά σύννεφα" του Paco Ignacio Taibo II σε μετάφραση Κρίτωνα Ηλιόπουλου, από τις εκδόσεις "Άγρα")

Πέμπτη 29 Ιανουαρίου 2009

Μετά την Ισαβέλλα, έφυγε και ο Βίκτωρας Παπαζήσης

Πέθανε σήμερα ο εκδότης Βίκτωρ Παπαζήσης.

Ο Βίκτωρ Παπαζήσης γεννήθηκε το 1937 στην Αθήνα. Σπούδασε Οικονομικά στην Α.Β.Σ.Π. και από το 1956 ασχολήθηκε με το ομώνυμο εκδοτικό οίκο που ίδρυσε, το 1929, ο πατέρας του Αργύρης Παπαζήσης.

Βαθύς γνώστης του χώρου του βιβλίου και της ακαδημαϊκής σκέψης, ανέλαβε εκδοτικές πρωτοβουλίες που σημάδεψαν ολόκληρες δεκαετίες. Οι επιλογές του σε βιβλία γύρω από την οικονομία, την κοινωνία, την πολιτική και τις επιστήμες του Ανθρώπου πρόσφεραν στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό μια άλλη διάσταση της γνώσης και το έφεραν σε επαφή με στοχαστές και διανοητές παγκόσμιας εμβέλειας.

Το 1969, ο Βίκτωρ Παπαζήσης συνελήφθη από τη Χούντα των συνταγματαρχών, βασανίστηκε και δικάστηκε για τη συμμετοχή του στη "Δημοκρατική Αμυνα". Παρέμεινε έγκλειστος μέχρι το καλοκαίρι του 1973. Την περίοδο αυτή ο εκδοτικός οίκος, αγνοώντας τη λογοκρισία και τις απειλές της δικτατορίας, συνέχισε την έκδοση πολιτικών βιβλίων, υπό τη διεύθυνση της αείμνηστης συζύγου του Ισαβέλλας Παπαζήση και του Δήμου Μαυρομμάτη.

Από τη μεταπολίτευση μέχρι τη μοιραία περιπέτεια της υγείας του ασχολήθηκε και με τον επαγγελματικό συνδικαλισμό (διετέλεσε πρόεδρος του Συλλόγου Εκδοτών Επιστημονικού Βιβλίου). Διετέλεσε, επίσης, πρόεδρος και μέλος ΔΣ πολλών Κινήσεων Πολιτών: Παρέμβαση, Κέντρο Νέας Πολιτικής-Παύλος Μπακογιάννης (ΚΕΝΕΠ). Αρθρογράφησε, επίσης, σε πολλές εφημερίδες και περιοδικά. Σήμερα, το εκδοτικό του έργο συνεχίζει ο γιος του, Αλέξανδρος Παπαζήσης.

Η κηδεία του θα γίνει το Σάββατο, 31 Ιανουαρίου 2009, στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών (Ιερός Ναός Αγ. Θεοδώρων) στις 12.30.

Η οικογένεια του εκλιπόντος επιθυμεί, αντί στεφάνων, τα χρήματα να κατατεθούν στο "Ιδρυμα Ερευνών για το παιδί- Σπύρος Δοξιάδης". (πηγή ΑΠΕ)

Τετάρτη 28 Ιανουαρίου 2009

Καληνύχτα...

"έτρεξε πυροβολώντας. Πέτυχε με μια ακόμη βολή το πόδι ενός Γερακιού που έβγαινε από το κτίριο. Ήταν έτοιμος να καλυφθεί πίσω από τον μεταλλικό σκελετό του πάγκου του εφημεριδοπώλη όταν μια ριπή της καραμπίνας τον βρήκε στη μέση του σώματος και τον τίναξε στον αέρα, ξεσκισμένο, διαλυμένο. Πέφτοντας στη λιμνούλα ήταν σχεδόν νεκρός. το χέρι του βυθίστηκε στο βρώμικο νερό και προσπάθησε να πιάσει κάτι , να συγκρατήσει κάτι, να εμποδίσει κάτι να φύγει. Έπειτα έμεινε ακίνητος. ένας άντρας πλησίασε και κλότσησε δύο φορές του πρόσωπο του. Ανέβηκαν στ' αυτοκίνητο κι έφυγαν. Πάνω στο πτώμα του Έκτορ Μπελασκοαράν Σάυν συνέχισε να βρέχει" ΤΕΛΟΣ

("Χωρίς αίσιο τέλος" του Paco Ignacio Taibo II, σε μετάφραση Έφης Γιαννοπούλου, από τις εκδόσεις "Άγρα" σελ.191-192)

...Και καλή τύχη

-"<<Πως είναι ο δικός σου θάνατος;>>
Ο Έκτορ έμεινε συλλογισμένος. Όταν ξαναμίλησε , η κοπέλα με την αλογοουρά δεν μπορούσε να δει το πρόσωπό του, άκουγε μόνο την παράξενα βραχνή φωνή με την οποία αφηγούνταν την ιστορία του
-<<Δεν μπορείς να ανασάνεις. Νιώθεις φωτιά στο στομάχι. Δεν μπορείς να κουνήσει τα δάχτυλα του χεριού. το πρόσωπό σου είναι μέσα στη λάσπη και τα χείλια σου γεμάτα βρωμόνερα. Τα κάνει στο παντελόνι σου χωρίς να μπορείς να συγκρατηθείς. το αίμα τρέχει από τη μύτη σου και ανακατεύεται με τα λασπόνερα....Βρέχει>>
-<<Τώρα;>>
<<Όχι. Όταν πεθαίνεις>>
Η κοπέλα έμεινε σιωπηλή για λίγοι και ήθελε να κοιτάξει άλλου. Όμως υπήρχε μονάχα το φως που έμπαινε από το παράθυρο και φώτιζε τις ουλές στο στήθος του Έκτος.
-<<Οι νεκροί δεν διηγούνται ιστορίες>>
-<<Έτσι νομίζεις εσύ>>, είπε ο Έκτος δίχως να την κοιτάξει.
-""Οι νεκροί δεν κάνουν έρωτα>>
-<<Γνωρίζω κι ένα σωρό ζωντανούς που δεν κάνουν. Την έχουν πατήσει, τους έχουν σε δίαιτα>>" ("Στην ίδια πόλη υπό βροχή" του Paco Ignacio Taibo II σε μετάφραση του Κρίτωνα Ηλιόπουλου, από τις εκδόσεις "Άγρα", σελ. 14-15)


Ο ίδιος ο συγγραφέας λέει...


"Η εμφάνισή του , ωστόσο , σε τούτες τις σελίδες είναι κάτι μαγικό. Μάλλον είναι λευκή μαγεία, σίγουρα όμως είναι παράλογη και δεν σέβεται καθόλου το επάγγελμα όσων γράφουν αστυνομικές σειρές. (...) Συγκεκριμένα η ετούτη η επιστροφή του Μπελασκαράν, ξεκίνησε πριν από δύο χρόνια στην πόλη Σακατέκας σε μια διάλεξη . το κοινό απαίτησε να γίνει ψηφοφορία για να ξαναγυρίσει στη ζωή ο ντέτεκτιβ. Έγινε και η απόφαση ήταν σχεδόν ομόφωνη(παρά μία ψήφο). Το γεγονός έμελλε να επαναληφθεί από τότε αρκετές φορές, με διάφορα ακροατήρια, σε διάφορες πόλεις.

Τρίτη 27 Ιανουαρίου 2009

Χώνεσαι στην ξένη ιστορία... ακόμα και στα φαντάσματα άλλων ανθρώπων...

"Ο Έκτορ που δεν πίστευε στη λογική , δεν έφερε ούτε καν σημειωματάριο στη σύσκεψη. Μόνο άκουγε περιμένοντας κάτι. Περίμενε να μάθει από που θ' αρχίσει, σε ποια οδό, σε ποια γωνία θα ξεκινούσε η διαδρομή που θα τον οδηγούσε στη ζωή των άλλων ανθρώπων, ή στο θάνατο άλλων ανθρώπων, ή στα φαντάσματα άλλων ανθρώπων. Απ ΄ποια σκοπιά κι αν το έβλεπε τα πάντα ήταν ζήτημα οδών , λεωφόρων και πάρκων, το θέμα ήταν να περπατήσει να τσιμπολογήσει. Ο Έκτορ ήξερε μόνο μια μέθοδο ντετεκτιβικής. Χώνεσαι στην ξένη ιστορία, ώσπου να γίνει δική σου". (Paco Ignacio Taibo II, "Μερικά σύννεφα" σε μετάφραση του Κρίτωνα Ηλιόπουλου, από τις εκδόσεις "Άγρα", σελ. 25)

Σάββατο 24 Ιανουαρίου 2009

Μνήμες από το "πάρτι"

"Η Ελλάδα οδεύει προς τη διεθνή της καταξίωση με τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ο εξευρωπαϊσμός είναι πλέον γεγονός. Κάθε βράδυ, οι μεγαλοεπιχειρηματίες τα σπάνε στα σκυλάδικα, τα κυριλέ clubs, τα ξενυχτάδικα, . Ξοδεύουν ολόκληρες περιουσίες, που οι περισσότεροι απ΄αυτούς ούτε καν έχουν. Κάθε τόσο, διοργανώνονται στο Μέγαρο λαμπρές συναυλίες ευρωπαϊκού επιπέδου, και μια ζηλευτή μειοψηφία των μεγαλοκαρχαριών έρχεται σ' επαφή με το υπέρλαμπρο ευρωπαϊκό πνεύμα. (...) Κάτι δεν πάει καλά όμως. Κανείς δεν νοιάζεται ιδιαίτερα όσο το χρήμα ρέει άφθονο και τα πράγματα κυλούν φαινομενικά ομάδα.Ωστόσο οδηγούμαστε σε μία αναπόφευκτη σύγκρουση."

"Greek Psycho. Η απόλυτη νεοελληνική ψύχωση" του Νίκου Βλαντή από τις εκδόσεις "Οξύ"

Σάββατο 17 Ιανουαρίου 2009

"Η Δημοκρατία του Μαύρου Χρυσού"

Ωραίες ιστορίες από το παρελθόν : Τρεις συνταγματάρχες του Μεξικανικού στρατούς και 5 Αμερικάνοι: ένας γερουσιαστής και τέσσερα διευθυντικά στελέχη εταιρειών πετρελαίου.

"Ο γερουσιαστής Φωλ μου ζήτησε να σας διαβιβάσω εκ μέρους του τα εξής", είπε ο Γκρην . "Μόλις εσείς ξεσηκωθείτε και δημοσιοποιηθεί το σχέδιο, το Στέητ Ντηπάρτμνετ , εν ονόματι της ασφάλειας των αμερικανικών συμφερόντων σ' αυτή την περιοχή της χώρας θα δηλώσει ότι τη θέτει υπό την προστασία του, όπως άλλωστε θα ζητήσετε και εσείς την επόμενη της εξέγερσης, με το επιχείρημα ότι δεν μπορείτε να εγγυηθείτε την ασφάλεια των πετρελαιοπηγών και ότι η κυβέρνηση Καρράνσα απειλεί να τις ανατινάξει και να βάλει φωτιά σ' όλη την πετρελαιοπαραγωγό περιοχή. Νομίζω ότι μπορούμε να εγγυηθούμε απόβαση πεζοναυτών στο Ταμπίκο μέσα σε τρεις μέρες από το ξέσπασμα της σύγκρουσης. Εσείς τότε θα πρέπει να διακηρύξετε την αυτονομία σας έναντι της κεντρικής κυβέρνησης και να διορίστε μια διοίκηση για το συντονισμό των ενεργειών με τις δικές μας εκστρατευτικές δυνάμεις. Οι κύριοι", είπε δείχνοντας του βαρόνους του πετρελαίου, "μόλις ξεκινήσει το πραξικόπημα , θα πιέσουν το Στέητ Ντηπάρτμεντ ώστε να εγγυηξθεί την άμεση επέμβαση(...)
"Κύριοι έχει εγγυήσεις ότι σε περίπτωση που το πραξικόπημα θα αποτύχει θα έχετε κατατεθειμένο σ' έναν λογαριασμό στο Λος Άντζελες μισό εκατομμύριο δολάρια ο καθένας.
"Και σε περίπτωση που πάρουμε το κουμάντο;"
"Το 3% ο καθένας από τους σημερινούς φόρους εκμεταλλεύσεως και εξαγωγής"

(...)

"Και έχετε βρει όνομα για το προτεκτοράτο σε περίπτωση που θριαμβεύσει το κίνημα μας;", ρώτησε ο Γκρην.
"Εγώ έχω σκεφτεί να το ονομάσουμε Δημοκρατία του Μαύρου Χρυσού", είπε ο Γκόμες. Όταν μεταφράστηκε στην ομήγυρη, όλοι γέλασαν"

"Η σκιά της σκιάς" του Paco Ignacio Taibo II σε μετάφραση Κικής Καψαμπέλη (σελ. 295-298)

Δευτέρα 5 Ιανουαρίου 2009

"Η φρίκη δεν έχει ποτέ το πρόσωπο του εχθρού , αλλά των πιο κοντινών μας ανθρώπων"

"Ήμουν ιδεαλιστής, όπως όλοι στην οικογένειά μου. Είχαμε ακούσει τι συνέβαινε στους Εβραίους της Γερμανίας, αλλά ήμαστε σίγουροι πως δεν θα συνέβαινε ποτέ εδώ. Όχι στην Ιταλία, όπου οι Εβραίοι ένιωθαν πολίτες σαν όλους τους άλλους. Υπήρχαν βέβαια οι νόμοι του ' 38 , αλλά ως επί το πλείστον είχαν μείνει ανεφάρμοστοι (...) Αρνιόμουν να δεχτώ τη βαρβαρότητα που ξεσπούσε πάνω μας . Κι έπεσα έξω: η Βενετία ήταν η πρώτη πόλη όπου εφαρμόστηκαν οι ρατσιστικοί νόμοι. Τη νύχτα της 5ης Δεκεμβρίου είχα βάρδια στο ιατρείο του γηροκομείου. Άκουσα θόρυβο στο δρόμο και ύστερα βίαια χτυπήματα στην πόρτα. Μπήκαν με με μυδράλια στα χέρια και τους πήραν όλους ανεξαιρέτως: γέρους με καθετήρες, γυναίκες που μόλις στέκονταν στα πόδια τους, νοσοκόμες και γιατρούς. Και δεν ήταν οι ναζί , αλλά οι αστυνομικοί της Βενετίας. Άνθρωποι με τους οποίους παίρναμε μαζί με τους απεριτίφ μας. Από <<ελεημοσύνες>>, όπως αποκαλούσε το καθεστώς όσους έδειχναν φιλική διάθεση προς τους Εβραίους, είχαν όλοι μεταμορφωθεί σε τέλειους βασανιστές. Τότε κατάλαβα πως η φρίκη δεν έχει ποτέ το πρόσωπο του εχθρού , αλλά των πιο κοντινών μας ανθρώπων"

"Σβήσιμο σε μαύρο" του Davide Ferrario σε μετάφραση της Αθανασίας Δρακοπούλου, από τι εκδόσεις "Πόλις"