Σάββατο 31 Ιανουαρίου 2009

Δεν ξεφεύγεις από τον εαυτό σου

"Ήταν απλή ιστορία. Όταν δεν μπορείς να φύγεις από τον εαυτό σου, φεύγεις από το σπίτι, από την πόλη, από τη χώρα. Πρέπει να τρέξεις για να μην σε προλάβει η σκιά σου...

("Μερικά σύννεφα" του Paco Ignacio Taibo II σε μετάφραση Κρίτωνα Ηλιόπουλου, από τις εκδόσεις "Άγρα")

Πέμπτη 29 Ιανουαρίου 2009

Μετά την Ισαβέλλα, έφυγε και ο Βίκτωρας Παπαζήσης

Πέθανε σήμερα ο εκδότης Βίκτωρ Παπαζήσης.

Ο Βίκτωρ Παπαζήσης γεννήθηκε το 1937 στην Αθήνα. Σπούδασε Οικονομικά στην Α.Β.Σ.Π. και από το 1956 ασχολήθηκε με το ομώνυμο εκδοτικό οίκο που ίδρυσε, το 1929, ο πατέρας του Αργύρης Παπαζήσης.

Βαθύς γνώστης του χώρου του βιβλίου και της ακαδημαϊκής σκέψης, ανέλαβε εκδοτικές πρωτοβουλίες που σημάδεψαν ολόκληρες δεκαετίες. Οι επιλογές του σε βιβλία γύρω από την οικονομία, την κοινωνία, την πολιτική και τις επιστήμες του Ανθρώπου πρόσφεραν στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό μια άλλη διάσταση της γνώσης και το έφεραν σε επαφή με στοχαστές και διανοητές παγκόσμιας εμβέλειας.

Το 1969, ο Βίκτωρ Παπαζήσης συνελήφθη από τη Χούντα των συνταγματαρχών, βασανίστηκε και δικάστηκε για τη συμμετοχή του στη "Δημοκρατική Αμυνα". Παρέμεινε έγκλειστος μέχρι το καλοκαίρι του 1973. Την περίοδο αυτή ο εκδοτικός οίκος, αγνοώντας τη λογοκρισία και τις απειλές της δικτατορίας, συνέχισε την έκδοση πολιτικών βιβλίων, υπό τη διεύθυνση της αείμνηστης συζύγου του Ισαβέλλας Παπαζήση και του Δήμου Μαυρομμάτη.

Από τη μεταπολίτευση μέχρι τη μοιραία περιπέτεια της υγείας του ασχολήθηκε και με τον επαγγελματικό συνδικαλισμό (διετέλεσε πρόεδρος του Συλλόγου Εκδοτών Επιστημονικού Βιβλίου). Διετέλεσε, επίσης, πρόεδρος και μέλος ΔΣ πολλών Κινήσεων Πολιτών: Παρέμβαση, Κέντρο Νέας Πολιτικής-Παύλος Μπακογιάννης (ΚΕΝΕΠ). Αρθρογράφησε, επίσης, σε πολλές εφημερίδες και περιοδικά. Σήμερα, το εκδοτικό του έργο συνεχίζει ο γιος του, Αλέξανδρος Παπαζήσης.

Η κηδεία του θα γίνει το Σάββατο, 31 Ιανουαρίου 2009, στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών (Ιερός Ναός Αγ. Θεοδώρων) στις 12.30.

Η οικογένεια του εκλιπόντος επιθυμεί, αντί στεφάνων, τα χρήματα να κατατεθούν στο "Ιδρυμα Ερευνών για το παιδί- Σπύρος Δοξιάδης". (πηγή ΑΠΕ)

Τετάρτη 28 Ιανουαρίου 2009

Καληνύχτα...

"έτρεξε πυροβολώντας. Πέτυχε με μια ακόμη βολή το πόδι ενός Γερακιού που έβγαινε από το κτίριο. Ήταν έτοιμος να καλυφθεί πίσω από τον μεταλλικό σκελετό του πάγκου του εφημεριδοπώλη όταν μια ριπή της καραμπίνας τον βρήκε στη μέση του σώματος και τον τίναξε στον αέρα, ξεσκισμένο, διαλυμένο. Πέφτοντας στη λιμνούλα ήταν σχεδόν νεκρός. το χέρι του βυθίστηκε στο βρώμικο νερό και προσπάθησε να πιάσει κάτι , να συγκρατήσει κάτι, να εμποδίσει κάτι να φύγει. Έπειτα έμεινε ακίνητος. ένας άντρας πλησίασε και κλότσησε δύο φορές του πρόσωπο του. Ανέβηκαν στ' αυτοκίνητο κι έφυγαν. Πάνω στο πτώμα του Έκτορ Μπελασκοαράν Σάυν συνέχισε να βρέχει" ΤΕΛΟΣ

("Χωρίς αίσιο τέλος" του Paco Ignacio Taibo II, σε μετάφραση Έφης Γιαννοπούλου, από τις εκδόσεις "Άγρα" σελ.191-192)

...Και καλή τύχη

-"<<Πως είναι ο δικός σου θάνατος;>>
Ο Έκτορ έμεινε συλλογισμένος. Όταν ξαναμίλησε , η κοπέλα με την αλογοουρά δεν μπορούσε να δει το πρόσωπό του, άκουγε μόνο την παράξενα βραχνή φωνή με την οποία αφηγούνταν την ιστορία του
-<<Δεν μπορείς να ανασάνεις. Νιώθεις φωτιά στο στομάχι. Δεν μπορείς να κουνήσει τα δάχτυλα του χεριού. το πρόσωπό σου είναι μέσα στη λάσπη και τα χείλια σου γεμάτα βρωμόνερα. Τα κάνει στο παντελόνι σου χωρίς να μπορείς να συγκρατηθείς. το αίμα τρέχει από τη μύτη σου και ανακατεύεται με τα λασπόνερα....Βρέχει>>
-<<Τώρα;>>
<<Όχι. Όταν πεθαίνεις>>
Η κοπέλα έμεινε σιωπηλή για λίγοι και ήθελε να κοιτάξει άλλου. Όμως υπήρχε μονάχα το φως που έμπαινε από το παράθυρο και φώτιζε τις ουλές στο στήθος του Έκτος.
-<<Οι νεκροί δεν διηγούνται ιστορίες>>
-<<Έτσι νομίζεις εσύ>>, είπε ο Έκτος δίχως να την κοιτάξει.
-""Οι νεκροί δεν κάνουν έρωτα>>
-<<Γνωρίζω κι ένα σωρό ζωντανούς που δεν κάνουν. Την έχουν πατήσει, τους έχουν σε δίαιτα>>" ("Στην ίδια πόλη υπό βροχή" του Paco Ignacio Taibo II σε μετάφραση του Κρίτωνα Ηλιόπουλου, από τις εκδόσεις "Άγρα", σελ. 14-15)


Ο ίδιος ο συγγραφέας λέει...


"Η εμφάνισή του , ωστόσο , σε τούτες τις σελίδες είναι κάτι μαγικό. Μάλλον είναι λευκή μαγεία, σίγουρα όμως είναι παράλογη και δεν σέβεται καθόλου το επάγγελμα όσων γράφουν αστυνομικές σειρές. (...) Συγκεκριμένα η ετούτη η επιστροφή του Μπελασκαράν, ξεκίνησε πριν από δύο χρόνια στην πόλη Σακατέκας σε μια διάλεξη . το κοινό απαίτησε να γίνει ψηφοφορία για να ξαναγυρίσει στη ζωή ο ντέτεκτιβ. Έγινε και η απόφαση ήταν σχεδόν ομόφωνη(παρά μία ψήφο). Το γεγονός έμελλε να επαναληφθεί από τότε αρκετές φορές, με διάφορα ακροατήρια, σε διάφορες πόλεις.

Τρίτη 27 Ιανουαρίου 2009

Χώνεσαι στην ξένη ιστορία... ακόμα και στα φαντάσματα άλλων ανθρώπων...

"Ο Έκτορ που δεν πίστευε στη λογική , δεν έφερε ούτε καν σημειωματάριο στη σύσκεψη. Μόνο άκουγε περιμένοντας κάτι. Περίμενε να μάθει από που θ' αρχίσει, σε ποια οδό, σε ποια γωνία θα ξεκινούσε η διαδρομή που θα τον οδηγούσε στη ζωή των άλλων ανθρώπων, ή στο θάνατο άλλων ανθρώπων, ή στα φαντάσματα άλλων ανθρώπων. Απ ΄ποια σκοπιά κι αν το έβλεπε τα πάντα ήταν ζήτημα οδών , λεωφόρων και πάρκων, το θέμα ήταν να περπατήσει να τσιμπολογήσει. Ο Έκτορ ήξερε μόνο μια μέθοδο ντετεκτιβικής. Χώνεσαι στην ξένη ιστορία, ώσπου να γίνει δική σου". (Paco Ignacio Taibo II, "Μερικά σύννεφα" σε μετάφραση του Κρίτωνα Ηλιόπουλου, από τις εκδόσεις "Άγρα", σελ. 25)

Σάββατο 24 Ιανουαρίου 2009

Μνήμες από το "πάρτι"

"Η Ελλάδα οδεύει προς τη διεθνή της καταξίωση με τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ο εξευρωπαϊσμός είναι πλέον γεγονός. Κάθε βράδυ, οι μεγαλοεπιχειρηματίες τα σπάνε στα σκυλάδικα, τα κυριλέ clubs, τα ξενυχτάδικα, . Ξοδεύουν ολόκληρες περιουσίες, που οι περισσότεροι απ΄αυτούς ούτε καν έχουν. Κάθε τόσο, διοργανώνονται στο Μέγαρο λαμπρές συναυλίες ευρωπαϊκού επιπέδου, και μια ζηλευτή μειοψηφία των μεγαλοκαρχαριών έρχεται σ' επαφή με το υπέρλαμπρο ευρωπαϊκό πνεύμα. (...) Κάτι δεν πάει καλά όμως. Κανείς δεν νοιάζεται ιδιαίτερα όσο το χρήμα ρέει άφθονο και τα πράγματα κυλούν φαινομενικά ομάδα.Ωστόσο οδηγούμαστε σε μία αναπόφευκτη σύγκρουση."

"Greek Psycho. Η απόλυτη νεοελληνική ψύχωση" του Νίκου Βλαντή από τις εκδόσεις "Οξύ"

Σάββατο 17 Ιανουαρίου 2009

"Η Δημοκρατία του Μαύρου Χρυσού"

Ωραίες ιστορίες από το παρελθόν : Τρεις συνταγματάρχες του Μεξικανικού στρατούς και 5 Αμερικάνοι: ένας γερουσιαστής και τέσσερα διευθυντικά στελέχη εταιρειών πετρελαίου.

"Ο γερουσιαστής Φωλ μου ζήτησε να σας διαβιβάσω εκ μέρους του τα εξής", είπε ο Γκρην . "Μόλις εσείς ξεσηκωθείτε και δημοσιοποιηθεί το σχέδιο, το Στέητ Ντηπάρτμνετ , εν ονόματι της ασφάλειας των αμερικανικών συμφερόντων σ' αυτή την περιοχή της χώρας θα δηλώσει ότι τη θέτει υπό την προστασία του, όπως άλλωστε θα ζητήσετε και εσείς την επόμενη της εξέγερσης, με το επιχείρημα ότι δεν μπορείτε να εγγυηθείτε την ασφάλεια των πετρελαιοπηγών και ότι η κυβέρνηση Καρράνσα απειλεί να τις ανατινάξει και να βάλει φωτιά σ' όλη την πετρελαιοπαραγωγό περιοχή. Νομίζω ότι μπορούμε να εγγυηθούμε απόβαση πεζοναυτών στο Ταμπίκο μέσα σε τρεις μέρες από το ξέσπασμα της σύγκρουσης. Εσείς τότε θα πρέπει να διακηρύξετε την αυτονομία σας έναντι της κεντρικής κυβέρνησης και να διορίστε μια διοίκηση για το συντονισμό των ενεργειών με τις δικές μας εκστρατευτικές δυνάμεις. Οι κύριοι", είπε δείχνοντας του βαρόνους του πετρελαίου, "μόλις ξεκινήσει το πραξικόπημα , θα πιέσουν το Στέητ Ντηπάρτμεντ ώστε να εγγυηξθεί την άμεση επέμβαση(...)
"Κύριοι έχει εγγυήσεις ότι σε περίπτωση που το πραξικόπημα θα αποτύχει θα έχετε κατατεθειμένο σ' έναν λογαριασμό στο Λος Άντζελες μισό εκατομμύριο δολάρια ο καθένας.
"Και σε περίπτωση που πάρουμε το κουμάντο;"
"Το 3% ο καθένας από τους σημερινούς φόρους εκμεταλλεύσεως και εξαγωγής"

(...)

"Και έχετε βρει όνομα για το προτεκτοράτο σε περίπτωση που θριαμβεύσει το κίνημα μας;", ρώτησε ο Γκρην.
"Εγώ έχω σκεφτεί να το ονομάσουμε Δημοκρατία του Μαύρου Χρυσού", είπε ο Γκόμες. Όταν μεταφράστηκε στην ομήγυρη, όλοι γέλασαν"

"Η σκιά της σκιάς" του Paco Ignacio Taibo II σε μετάφραση Κικής Καψαμπέλη (σελ. 295-298)

Δευτέρα 5 Ιανουαρίου 2009

"Η φρίκη δεν έχει ποτέ το πρόσωπο του εχθρού , αλλά των πιο κοντινών μας ανθρώπων"

"Ήμουν ιδεαλιστής, όπως όλοι στην οικογένειά μου. Είχαμε ακούσει τι συνέβαινε στους Εβραίους της Γερμανίας, αλλά ήμαστε σίγουροι πως δεν θα συνέβαινε ποτέ εδώ. Όχι στην Ιταλία, όπου οι Εβραίοι ένιωθαν πολίτες σαν όλους τους άλλους. Υπήρχαν βέβαια οι νόμοι του ' 38 , αλλά ως επί το πλείστον είχαν μείνει ανεφάρμοστοι (...) Αρνιόμουν να δεχτώ τη βαρβαρότητα που ξεσπούσε πάνω μας . Κι έπεσα έξω: η Βενετία ήταν η πρώτη πόλη όπου εφαρμόστηκαν οι ρατσιστικοί νόμοι. Τη νύχτα της 5ης Δεκεμβρίου είχα βάρδια στο ιατρείο του γηροκομείου. Άκουσα θόρυβο στο δρόμο και ύστερα βίαια χτυπήματα στην πόρτα. Μπήκαν με με μυδράλια στα χέρια και τους πήραν όλους ανεξαιρέτως: γέρους με καθετήρες, γυναίκες που μόλις στέκονταν στα πόδια τους, νοσοκόμες και γιατρούς. Και δεν ήταν οι ναζί , αλλά οι αστυνομικοί της Βενετίας. Άνθρωποι με τους οποίους παίρναμε μαζί με τους απεριτίφ μας. Από <<ελεημοσύνες>>, όπως αποκαλούσε το καθεστώς όσους έδειχναν φιλική διάθεση προς τους Εβραίους, είχαν όλοι μεταμορφωθεί σε τέλειους βασανιστές. Τότε κατάλαβα πως η φρίκη δεν έχει ποτέ το πρόσωπο του εχθρού , αλλά των πιο κοντινών μας ανθρώπων"

"Σβήσιμο σε μαύρο" του Davide Ferrario σε μετάφραση της Αθανασίας Δρακοπούλου, από τι εκδόσεις "Πόλις"