Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2008

Για ποιον γράφουμε...

"Όσο για τη δημοσιογραφία για τις μάζες, άσε καλύτερα. Αφού ποτέ δε γράφουμε έχοντας στο μυαλό μας τους αναγνώστες. Όταν χτυπάμε τη γραφομηχανή, σκεφτόμαστε τι θα πει ο αρχηγός του κόμματος στο οποίο πρόσκειται η εφημερίδα, ο πληροφοριοδότης , γιατί διαφορετικά δε θα μας ξαναδώσει ειδήσεις, ο διευθυντής της εφημερίδας, γιατί έχει κι αυτός τις δικές του δεσμεύσεις. Κάποια στιγμή λες ασιχτίρ όλοι σας και το ρίχνεις στο προσωπικό"

"Έγκλημα στο προεδρικό μέγαρο" του Στέλιου Κούλογλου από τις εκδόσεις Νέα Σύνορα (1988)

Σάββατο 29 Νοεμβρίου 2008

"Στην ίδια πόλη υπό βροχη"

"Η πόλη που έχεις εσύ δεν είναι αυτή που έχουν οι άλλοι. Η δικιά σου πόλη έχει τις κολόνες φωτισμού στο λάθος σημείο και είναι γεμάτη σκιές εκεί που δεν έπρεπε να υπάρχουν[...] Κάποτε ο Έκτος Μπελασκαράν Σάθν διάβασε σ' εάν μυθιστόρημα ότι παρανοϊκός είναι ο πολίτης της Πόλης του Μεξικού που έχει οξυμένη αντίληψη της πραγματικότητας και άφθονη, κοινή λογική[...] <<ο Τσάντλερ στο δεκάλογό του για το αστυνομικό μυθιστόρημα, ξέχασε να απαγορεύσει στους ντεντέκτιβ να κάνουν μεταφυσική>> συλλογίστηκε ο Έκτορ Μπελασκοαράν Σάυν , κουμπουροφόρος αργοναύτης της Πόλης του Μεξικού, του μεγαλύτερου νεκροταφείου ονείρων[...] η ζωή ήταν αρκετά παράξενη και ο Έκτορ επέμενε να τη γελοιοποιεί ακόμα περισσότερο"

από το οπισθόφυλλο του βιβλίου "Στην ίδια πόλη υπό βροχή" του Paco Ignacio Taibo II, σε μετάφραση του Κρίτωνα Μεταξόπουλου, από τις Εκδόσεις "Άγρα". Είναι το δεύτερο βιβλίο του συγγραφέα με τον ίδιο ήρωα. Το πρώτο είναι το "Χωρίς αίσιο τέλος" Τα διαβάζετε με όποια σειρά θέλετε

Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2008

αστυνομικές...συνταγές

Ο αστυνόμος Μονταλαμπάνο του Αντρέα Καμιλλέρι θυμίζει έντονα τον αστυνόμο Χαρίτο του Κώστα Μάρκαρη. Είναι ένας απλός καθημερινός άνθρωπος μακριά από την ίντριγκα της εξουσίας, ο οποίος παρατηρεί την κοινωνία , ερευνώντας τα εγκλήματα σε μια μικρή πόλη τη Βιγκάτα. Στον Μονταλμπάνο αρέσει το φαγητό, όπως άρεσε και στο μακαρίτη συγγραφέα αστυνομικών μυθιστορημάτων Μανουέλ Βάσκεθ Μονταλμπάν. Συνήθως πηγαίνει και τρώει στο εστιατόριο του Σαν Καλότζερο, το οποίο υπάρχει στα αλήθεια. Όμως στον κόσμο του Μονταλμπάνο κλείνει λόγω συνταξιοδότησης στο βιβλίο "Υποχρεωτική πορεία" βρίσκοντας μια άλλη ταβέρνα, "Στου έντσο". Το σίγουρο όμως είναι πως στο σπίτι, όπου ζει μόνος του, η γυναίκα που τον βοηθάει η Ατζελίνα μαγειρεύει καλά:

"Η Άννα , λες και γνώριζε ήδη το σπίτι, κατευθύνθηκε στη βεράντα, κάθισε στον πάγκο και κοίταξε τη θάλασσα που ήταν λίγα μέτρα πιο πέρα. Ο Μονταλμπάνο έβαλε μπροστά της το πτυσσόμενο τραπεζάκι κι ένα σταχτοδοχείο. Πήγε στην κουζίνα. Η Ατζελίνα του είχε αφήσει στο φούρνο μια μεγάλη μερίδα μπακαλιάρο, στο ψυγείο υπάρχει έτοιμη σάλτσα από αντζούγιες και ξίδι για να ρίξει από πάνω.

Γύρισε στη βεράντα. Η Άννα κάπνιζε και έδειχνε κάθε λεπτό που περνούσε πιο ήρεμη
<<Τι ωραία που είναι εδώ"
-<<Θα θέλατε λίγο μπακαλιάρο στο φούρνο;>>
<<Μη με παρεξηγήσετε, αστυνόμε, αλλά το στομάχι μου είναι δεμένο κόμπος. Όση ώρα θα τρώτε, εγώ θα πιω ένα ποτήρι κρασί>>"


"Η φωνή του βιολιού. Μια υπόθεση για τον επιθεωρητή Μονταλμπάνο" του Αντρέα Καμιλλέρι, σε μετάφραση Φωτεινής Ζερβού, από τις Εκδόσεις Πατάκη

Τετάρτη 26 Νοεμβρίου 2008

Πως να μπεις στο σινεμά

"Ήταν γνωστό πως οι Σκαλιέρα είχαν βρεθεί στον κόσμο του σινεμά με μάλλον παράξενο τρόπο. Στενοί φίλοι του Εμίλιο Ντε Μπόνο, κυβερνήτη των Αποικιών της Αφρικής, είχαν κάνει περιουσία στη Λιβύη και στην Ερυθραία από τις κυβερνητικές εργολαβίες δρόμων και δημοσίων έργων έως ότου, το 1937, ξέσπασε το <<σκάνδαλο Σκαλέρα>>. Από έναν έλεγχο των προυπολογισμών και των ισολογισμών προέκυψε ξεκάθαρα πως οι άμεμπτοι επιχειρηματίες δήλωναν ότι κατέβαλλαν μισθούς είκοσι φορές μεγαλύτερους από τους κανονικούς σε έγχρωμους εργάτες, ενώ στην πραγματικότητα εκείνοι αμείβονταν με πολύ λIγότερα χρήματα από τους Ιταλούς. Ο ίδιος ο Μουσολίνι, ανησυχώντας για την υπόληψη του καθεστώτος, έθαψε την υπόθεση και κάλεσε του Σκαλέρα στη Ρώμη για να μουν στον κινηματογράφο.

Μετά, δέκα χρόνια αργότερα , ο Ντε Μπόνο τουφεκίστηκε από το Μουσολίνι, ως προδότης και ο Μουσολίνι, με τη σειρά του κρεμάστηκε από τους αντάρτες στη μικρή πλατεία του Λορέτου, αλλά οι Σκαλέρα ήταν ακόμη εδώ.(...) Κατά παράδοξο τρόπο, οι Σκαλέρα έφτασαν στο δικαστήριο γιατί είχαν χρηματοδοτήσει την πορεία προς τη Ρώμη το 1922, <<με το ποσό των δύο εκατομμυρίων λιρών και εν όχημα>>. Όπως πολλοί άλλοι, απαλλάχθηκαν από δικαστές που νοιάζονταν περισσότερο να χτυπήσουν τις υπερβολές των ανταρτών παρά να τιμωρήσουν τα εγκλήματα και τις καταχρήσεις των φασιστών"

"Σβήσιμο σε μαύρο"
του Davide Ferrario, σε μετάφραση Αθανασίας Δρακοπούλου, από τις εκδόσεις Πόλις

Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2008

ένα απλό συμβόλαιο...

-"Σκέφτηκα πως είχες ξεχάσει να μου το πεις, ομολόγησα. Ο Πασαβάν είναι νεκρός...Και προφανώς τον δολοφόνησαν τ' αφεντικά σου...
-Θέλησε να παίξει σε διπλό ταμπλό. Δεν φταίω σε τίποτα.
-Τι το τόσο σημαντικό υπήρχε λοιπόν σε αυτά τα έγγραφα;
-Αναφορές φαρμακευτικών πειραμάτων που έγιναν πάνω σε Αργεντινούς φυλακισμένους την εποχή της δικτατορίας κι ένα συμβόλαιο πώλησης στην Αργεντινή για στρατιωτική χρήση. Αυτό το συμβόλαιο δεν τηρήθηκε, πότε λόγω αλλαγής του πολιτεύματος, όμως αν δημοσιευόταν κάτι τέτοιο θα προκαλούσε αναστάτωση. Οι Άγγλοι δεν θα συμφωνούσαν καθόλου. Άλλωστε φαίνεται πως τα ίδια προϊόντα πουλήθηκαν στους Ιρακινούς, όμως αυτό είναι άλλη ιστορία"

"Το τελευταίο τάγκο στο Μπουένος Άϊρες του Ζεράρ Ντελτέιγ, σε μετάφραση Μελίνας Καρακώστα, από τις εκδόσεις Μεταίχμιο

Δευτέρα 24 Νοεμβρίου 2008

"...οι δικοί μας έκαναν την επανάσταση μπλουζάκια"

"<<Σ' ευχαριστώ, Λάμπρο>>, του λέω, ενώ βάζω πάλι στο μπλουζάκι στην πλαστική σακούλα. <<Ξέρω ότι δεν θα μας χωνεύεις εμάς τους μπάτσους, αλλά με εμένα με βοηθάς πάντα και σε ευχαριστώ>>

Βρίσκει διέξοδο στο άναμμα του τσιγάρου για να μην μου απαντήσει. Όταν όμως φτάνω στη βεράντα, τον ακούω να λέει πίσω μου.
<<Α, ρε μπάτσε. Κάποτε φτύναμε τους δικούς σας που έκαναν τα λεφτά στραγάλια. Τώρα οι δικοί μας έκαναν την επανάσταση μπλουζάκια. Και οι δύο είναι κερδισμένοι>>"

"Ο Τσε αυτοκτόνησε" του Πέτρου Μάρκαρη από τις Εκδόσεις Γραβριηλίδης

Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2008

"Μια νέα κοινωνία που βασίζεται στη λογοκρισία..."

"<<Διαβάζω ένα βιβλίο που δεν αρέσει και τόσο στο κόμμα σας, το Για ποιον χτυπάει η καμπάνα του Χέμινγκουεϊ. Μιλά για τον πόλεμο στην Ισπανία. Οι Ρώσοι αρχικά το δημοσίευσαν κι ύστερα μάζεψαν την έκδοση και έκαψαν τα αντίτυπα. Το Κομμουνιστικό Κόμμα των γκρίνκο συγκρούστηκε με τον Χέμινγκουεϊ. Δεν τους αρέσει πια , είναι άβολος σύμμαχος,. Η λογοτεχνική κριτική της Ντέηλυ Ουόρκερ τον κατηγορεί ότι συμμετείχε στον πόλεμο της Ισπανίας για προσωπικό του όφελος. Οι εκκαθαρίσεις έφτασαν ως τη λογοτεχνία>>.

<<Εμένα δεν μου αρέσει το μυθιστόρημα αυτό, , είναι πολύ απλοϊκό. Ο Χέμινγκουεϊ μου φαίνεται ένα φιλελεύθερος που πήγε στην Ισπανία να γλεντήσει και να ζήσει μια περιπέτεια. Κι όταν τα πράγματα έγιναν επικίνδυνα, άκρως επικίνδυνα, μάζεψε τα μπογαλάκια του κι έφυγε ήρεμα>>.

<<Κι αυτός είναι λόγος για να αποσύρονται τα βιβλία του από την κυκλοφορία;"
Σε άλλα μέρη, κύριε Μαντερόλα, η ταξική πάλη είναι τρομακτική>>.

<<Μια νέα κοινωνία που βασίζεται στη λογοκρισία, δεν είναι καθόλου νέα>>, είπε ο Μαντερόλα, που κανείς του την είχε βγει σε πολιτική συζήτηση τα τελευταία τριάντα χρόνια, γιατί παραείχε συνηθίσει να χάνει σε άλλα πράγματα>>"

"Και σαν σκιές επιστρέφουμε" του Paco Ingacio Taibo ΙΙ , σε μετάφραση του Κρίτωνα Ηλιόπουλου, από τις εκδόσεις Άγρα.

"Η χώρα έστελνε στον υπόνομο τους νικημένους..."

"Δεν είχαμε τίποτα δικό μας. Η πόλη είχε γίνει ξένη. Η γη κάτω από τα πόδια μας δεν ήραν δική μας. Δεν ήταν δικό μας το αεράκι που μας έκανε να σηκώνουμε το γιακά του μπουφάν στις οκτώ το βράδυ, όταν δεν υπήρχε τόπος να μας δεχτείς, άγιος να μας προστατεύσει. Δεν ήταν δική μας η πόλη ούτε οι θόρυβοί της. Ξένοι στα δρομάκια που φωτίζονταν από βιτρίνες και φανοστάτες κάθε εικοσιδύο μέτρα, που άφηναν πότε πότε σκοτεινές περιοχές, που δεν χρησίμευαν καν για να κρυφτεί κανείς, καθώς τις διατρυπούσαν τα φανάρια των αυτοκινήτων. Εκείνη τη νύχτα που τίποτα δεν ήταν δικό μας ούτε και θα γινόταν ξανά. Η χώρα, η πατρίδα έκλεινε, λάφυρο νικητών από την κακή πλευρά, κυνισμού που κρυβόταν πίσω από τη φράση που κανείς πια δεν την πίστευε και λεγόταν μόνο για να ικανοποιηθεί η συνήθεια. Η χώρα έστελνε στον υπόνομο τους νικημένους , στη νύχτα δίχως τέλος"

"Χωρίς αίσιο τέλος" του Paco Ignacio Taibo II, σε μετάφραση Έφης Γιανοπούλου, από τις Εκδόσεις Άγρα(σελ 189).

Σάββατο 22 Νοεμβρίου 2008

Ιστορία και ερασιτέχνες ιστορικοί

"Οι ερασιτέχνες ιστορικοί δεν έχουμε τη δυνατότητα να διηγηθούμε ορισμένες ιστορίες που αγγίζουν πολύ συχνά τα όρια του απίστευτου. Συνεπώς είναι αποσπάσματα της μοναδικής αληθινής ιστορίας, της συλλογικής μνήμης όσων δεν διαβάζουν ιστορικά βιβλία."

"Και σαν σκιές επιστρέφουμε". Paco Ignacio Taibo II, σε μετάφραση του Κρίτωνα Ηλιόπουλου, από τις εκδόσεις Άγρα.

Η αληθινή λογοτεχνία της ζωής

"... Πάρα πολλά κοσμήματα, πάρα πολλές γριούλες που τις είχαν βασανίσει για να μαρτυρήσουν που ήταν κρυμμένη η οικογενειακή περιουσία, πάρα πολλοί αξιωματικοί ανακατεμένοι σε ληστείες που το προϊόν τους κατέληγε στις προστατευόμενες τους, κι έλαμπε στο φως των κηροπηγίων σε λαιμούς και αυτιά. Οι ιστορίες που διάβαζε τον μετέφεραν πότε, πότε στις προσωπικές του αναμνήσεις. Τις πρόσθεσε και συμπλήρωσε: το χρώμα του χαλιού, τα μάτια της στραγγαλισμένης γυναίκας που ήταν πεταγμένα έξω , η φωνή του τραυλού μεσάζοντα που είχε συλληφθεί, το κρύος της νύχτας στο γκαράζ που κείτονταν το ζευγάρι των αυτόχειρων. Η καταμέτρηση τον αναστάτωνε , γιατί εντασσόταν σε μια προσωπική επισκόπηση που κάλυπτε τα τελευταία χρόνια

<<Γιατί έγινε δημοσιογράφος των Κοινωνικών, Μαντερόλα; Γιατί εκεί βρίσκεται η αληθινή λογοτεχνία της ζωής , αγόρι μου>> , ρώτησε και απάντησε ο ίδιος , απολύτως πεπεισμένος για του λόγου του το αληθές"

"Η σκιά της σκιάς" του Paco Ignacio Taibo II σε μετάφραση της Κικής Καψαμπέλη.

Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2008

Έγκλημα και τιμωρία

Το παρακάτω δεν είναι απόσπασμα από αστυνομικό μυθιστόρημα, αλλά η σκληρή πραγματικότητα

"Στα μέσα του 1978, όταν η εθνική ομάδα της Αργεντινής κέρδιζε το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου, η στρατιωτική δικτατορία πετούσε τους κρατούμενους ζωντανούς στο βυθό του ωκεανού. Τα αεροπλάνα απογειώνονταν από το Αεροπάρκο, δυο βήματα από το γήπεδο, όπου λάμβανε χώρα ο αθλητικός καθαγιασμός.
Δε γεννιούνται πολλοί άνθρωποι έχοντας αυτόν τον ενοχλητικό αδένα που λέγεται συνείδηση και ο οποίος , σαν τα κουνούπια του καλοκαιριού , σε ενοχλεί και δε σε αφήνει να κοιμηθείς ήσυχος τα βράδια. Καμιά φορά όμως συμβαίνει και αυτό. Όταν ο καπετάνιος Αλφόνσο Σιλίνγκο αποκάλυψε στους ανωτέρους του ότι δεν μπορεί να κοιμηθεί χωρίς να πάρει lexotanil ή χωρίς να γίνει στουπί, εκείνοι του συνέστησαν ψυχιατρική θεραπεία. Στις αρχές του 1995 ο καπετάνιος Σιλίνγκο αποφάσισε να κάνει μαι δημόσια ομολογία: ο ίδιος είχε πετάξει στη θάλασσα τριάντα ανθρώπους. Και κατήγγειλε ότι μέσα σε δύο χρόνια το Ναυτικό της Αργεντινής είχε ξαποστείλει στα σαγόνια των καρχαριών χίλιους πεντακόσιους με δύο χιλιάδες πολιτικούς κρατούμενους.
Μετά την ομολογία του ο Σιλίνγκο φυλακίστηκε. Όχι επειδή είχε σκοτώσει τριάντα ανθρώπους, αλλά επειδή είχε υπογράψει κάποια επιταγή χωρίς αντίκρυσμα"

"Ένας κόσμος ανάποδα" του Εντουάρντο Γκαλεάνο, σε μετάφραση Γεωργίας Ζακοπούλου (εκδόσεις Στάχυ)

Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2008

"Το όνομα Ζάχος Κομματάς σου λέει τίποτα;"

"<<Εκεί που πήγες στη σχολή της αστυνομίας, σας μίλησαν ποτέ για τη σφαγή των Καλαβρύτων>>, με ρωτάει ο Θοδωρής.
<<Μας είπαν ότι οι ελασίτες είχαν πιάσει αιχμαλώτους κάτι Γερμανούς στρατιώτες και οι Γερμανοί σε αντίποινα έσφαξαν τους κατοίκους των Καλαβρύ5των και κατέστρεψαν την πόλη>>.
<<Όχι κάτι Γερμανούς, αλλά ογδόντα μετρημένους. Οι Γερμανοί έβαλαν μεσάζοντες για να απελευθερώσει ο ΕΛΑΣ του Γερανούς απειλώντας με τρομερά αντίποινα. Ο ΕΛΑΣ δεν υποχώρησε. Τότε οι Γερμανοί έστειλαν το περιβόητο σύνταγμα Εμπερσμπέργκερ. Ήταν κάπου οκτακόσιοι Γερμανοί με επικεφαλής τον Χανς Εμπερσμπέργκερ. Μαζί τους όμως ήταν και τριακόσιοι ταγματασφαλίτες με γερμανικές στολές. Άλλοι χίλιοι πεντακόσιοι ταγματασφαλίτες είχαν ζώσει την περιοχή , για να μη γλυτώσει κανείς. Οι Γερμανοί είχαν το επιτελικό σχέδιο και την εποπτεία, οι ταγματασφαλίτες σκότωνα. Ο Κομματάς ήραν ένας από τους τριακόσιους, αυτός σκότωσε τους ποιο πολλούς. Ένας από τους διερμηνείς των Γερμανών είπε μετά πως οι Γερμανοί του φώναζαν: <<Ζάχος, όχι γυναίκκες και παιδιά>> , αλλά αυτός δεν άκουγε. Σκότωνε, σκότωνε, σκότωνε."

"Βασικός μέτοχος" του Πέτρου Μάρκαρη (Εκδόσεις Γαβριηλίδης)

Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2008

Ο παρατηρητής των γεγονότων

"<<Εγώ νομίζω ότι το κακό με μένα είναι που δεν πίστεψα σε τίποτα>>, λέει ο δημοσιογράφος. <<Μου άρεσε ο Ρικάρδο Φλόερες Μαγόν, αλλά ήταν μονίμως μακριά. Αυτούς της Συνέλευσης τους παρακολουθούσα από κοντά , μου ήταν συμπαθείς αλλά μετακινούνταν πολύ γρήγορα απ΄το ένα μέρος στο άλλο και πάντα το παράκαναν στο τουφεκίδι, οπότε ούτε που προλάβαινα ούτε κι είχα όρεξη να πλησιάσω. Μάλλον είναι θέμα επαγγέλματος, αυτού του καταραμένου επαγγέλματος που σε ζεύει στις λεπτομέρειες, στις μικρές ιστορίες, όχι στις ιδέες, που σε αναγκάζει να είσαι παρατηρητής. Και παρατηρητής σημαίνει κοιτάζω, αλλά μένω απέξω , δεν μπαίνω με τα όλα στην υπόθεση">>.

"Η σκιά της σκιάς" του Paco Ignacio Taibo II, σε μετάφραση της Κικής Καψαμπέλη (Εκδόσεις Άγρα)

Η δημοσιογραφία ..." κρύβει την αλήθεια πίσω από τη λατρεία της πληροφορίας"

"Ο Κεβέδο είχε τόσο διαυγή εικόνα , τόσο εύηχο λόγο, τόση ακρίβεια στις ιδέες του του , που όσα ρεπορτάζ κι αν έκανα στη ζωή μου, ποτέ δεν θα τον έφτανα. Από τη δημοσιογραφία, λείπει αυτή η ακριβολογία. Η δημοσιογραφία φτιάχνει μια ομίχλη λέξεων, κρύβει την αλήθεια πίσω από τη λατρεία της πληροφορίας. Γελιόμαστε αν πιστεύουμε ότι το 63% των εκλογέων, τα εννιά απανθρακωμένο πτώματα , η εξακρίβωση των δακτυλικών αποτυπωμάτων, το εμπιστευτικό έγγραφο, περιέχουν περισσότερη αλήθεια από μια φράση σαν κι αυτή τη : <<Τη Ρώμη αναζητάς ω πλανόδιε προσκυνητή, και στην ίδια τη Ρώμη, Ρώμη, δεν βρίσκεις>>"

"Με τέσσερα χέρια" του Πάκο Ιγνάσιο Τάιμπο ΙΙ , σε μετάφραση του Κρίτωνα Ηλιόπουλου, (Εκδόσεις Άγρα)

Δημοσιογράφοι και "απολυμασμένος πόλεμος"

«Σε αρκετά σημεία της ταινίας, ειδικά στα πλάνα από τη Ρουάντα και το Ιράκ, υπάρχουν εικόνες που δεν θα τις έδειχνε ποτέ η τηλεόραση, ακόμα και στις μεταμεσονύχτιες εκπομπές που δεν βλέπει ποτέ κανείς. Εικόνες τόσο φριχτές που θα άφηνα το ματωμένο τους αποτύπωμα πάνω στην οθόνη της τηλεόρασης. Άνδρες, γυναίκες και παιδιά με ανοιχτές πληγές και τραύματα σκεπασμένα από μύγες, με διαλυμένα μυαλά, με βγαλμένα σωθικά σάρκες διαμελισμένες και τρυπημένες. Η Μέλανι θα πρέπει να ήξερε ότι αυτές οι εικόνες δεν θα προβάλλονταν ποτέ, αναρωτιέμαι ,λοιπόν γιατί τις γύριζε. Να ήθελε άραγε μ΄ αυτές να πείσει τα αφεντικά, στα κεντρικά γραφεία, να επιτρέψουν την προβολή πιο αιματοβαμμένων πλάνων; Υπάρχουν δημοσιογράφοι που πιστεύουν ότι έτσι όπως παρουσιάζεται ο πόλεμος στις βραδινές ειδήσεις , απολυμασμένος , δεν ανταποκρίνεται στην αλήθεια, αλλά την παραποιεί»

«Εκτός εαυτού» της Κάθριν Σάμσον σε μετάφραση Χίλντας Παπαδημητρίου (Εκδόσεις Μελάνι)

Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2008

"Η δημοσιογραφία είναι ένα αστείο, ακριβώς όπως η πολιτική

"...Η πρώτη σελίδα ήταν έτοιμη. Σταμάτησε για μια στιγμή για να κολλήσει μια φράση του Ινκλάν πάνω στο τραπέζι του. Κάποιος όταν αυτό το μέρος δεν είχε γίνει ακόμη γραφείο, είχε κολλήσει την οικογενειακή του φωτογραφία, υπάλληλος στην Εφορεία με τρεις κόρες σε ηλικία γάμου, χρωματισμένη στο χέρι. Δίπλα , για να μην ξεχνιέται, κόλλησε το χαρτάκι που έγραφε: Η δημοσιογραφία είναι ένα αστείο, ακριβώς όπως η πολιτική""

"Το ποδήλατο του Λεονάρντο" του Paco Ignacio Taibo II σε μετάφραση Έφης Γιαννοπούλου, από τις εκδόσεις Άγρα, (σελ. 277)

"Πουλημένοι δημοσιογράφοι: οι πιο πουτάνες από τις πουτάνες"

Η λογική αυτού του blog είναι να μοιραστώ βιβλία, και φράσεις από αγαπημένα αστυνομικά μυθιστορήματα. Μου αρέσουν αυτές οι ιστορίες όπως και τα διηγήματα της επιστημονικής φαντασίας. Από κοινού και τα δύο μπορούν να εξηγήσουν τον κόσμο


"Αν υπήρχε κάτι που μισούσε περισσότερο από τις συμμορίες των εργοδοτών , από τις ερωμένες των Ισπανών αριστοκρατών και από τους λαχειοπώλες (τους τελευταίους επειδή διέδιδαν την πίστη σ' έναν ψεύτικο παράδεισο) ήταν οι πουλημένοι δημοσιογράφοι: οι πιο πουτάνες από τις πουτάνες, που είχαν εισχωρήσει στο ευγενέστερο επάγγελμα του κόσμου"

"Το ποδήλατο του Λεονάρντο" του Paco Ignacio Taibo II σε μετάφραση Έφης Γιαννοπούλου, από τις εκδόσεις Άγρα, (σελ121-121)