Το παρακάτω δεν είναι απόσπασμα από αστυνομικό μυθιστόρημα, αλλά η σκληρή πραγματικότητα
"Στα μέσα του 1978, όταν η εθνική ομάδα της Αργεντινής κέρδιζε το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου, η στρατιωτική δικτατορία πετούσε τους κρατούμενους ζωντανούς στο βυθό του ωκεανού. Τα αεροπλάνα απογειώνονταν από το Αεροπάρκο, δυο βήματα από το γήπεδο, όπου λάμβανε χώρα ο αθλητικός καθαγιασμός.
Δε γεννιούνται πολλοί άνθρωποι έχοντας αυτόν τον ενοχλητικό αδένα που λέγεται συνείδηση και ο οποίος , σαν τα κουνούπια του καλοκαιριού , σε ενοχλεί και δε σε αφήνει να κοιμηθείς ήσυχος τα βράδια. Καμιά φορά όμως συμβαίνει και αυτό. Όταν ο καπετάνιος Αλφόνσο Σιλίνγκο αποκάλυψε στους ανωτέρους του ότι δεν μπορεί να κοιμηθεί χωρίς να πάρει lexotanil ή χωρίς να γίνει στουπί, εκείνοι του συνέστησαν ψυχιατρική θεραπεία. Στις αρχές του 1995 ο καπετάνιος Σιλίνγκο αποφάσισε να κάνει μαι δημόσια ομολογία: ο ίδιος είχε πετάξει στη θάλασσα τριάντα ανθρώπους. Και κατήγγειλε ότι μέσα σε δύο χρόνια το Ναυτικό της Αργεντινής είχε ξαποστείλει στα σαγόνια των καρχαριών χίλιους πεντακόσιους με δύο χιλιάδες πολιτικούς κρατούμενους.
Μετά την ομολογία του ο Σιλίνγκο φυλακίστηκε. Όχι επειδή είχε σκοτώσει τριάντα ανθρώπους, αλλά επειδή είχε υπογράψει κάποια επιταγή χωρίς αντίκρυσμα"
"Ένας κόσμος ανάποδα" του Εντουάρντο Γκαλεάνο, σε μετάφραση Γεωργίας Ζακοπούλου (εκδόσεις Στάχυ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου