"Έκανα λάθος", είπε ξαφνικά. "Η αριστερίστικη τρομοκρατία και η κρατική τρομοκρατία, αν και τα κίνητρά τους δεν επιδέχονται σύγκριση, είναι οι δύο μασέλες της..."
Δίστασε.
"...της ίδιας παγίδας για μαλάκες", τελείωσε τη φράση του και συνέχισε αμέσως: "Το καθεστώς αμύνεται, φυσικά, έναντι της τρομοκρατίας. Αλλά το σύστημα δεν αμύνεται, την ενθαρρύνει, τη διαφημίζει. Ο ντεσπεράδο είναι ένα εμπόρευμα, μια αξία ανταλλαγής, ένα πρότυπο συμπεριφοράς, όπως ο μπάτσος ή η αγία. Το κράτος ονειρεύεται ένα τέλος φρικιαστικό και θριαμβευτικό μέσα στο θάνατο, μέσα στον απολύτως γενικευμένο εμφύλιο πόλεμο ανάμεσα στις ορδές των μπάτσων και των μισθοφόρων του, από τη μια, και στις ομάδες του μηδενισμού, από την άλλη. Είναι η παγίδα που στήνεται στους επαναστατημένους, και πιάστηκα σ' αυτή. Και δεν θα είμαι ο μόνος. Κι αυτό μου τη σπάει πολύ".
"Νάδα" του Ζαν Πατρίκ Μανσέτ σε μετράφραση του Γιάννη Καυκιά. Δεύτερη έκδοση από τα "Ελληνικά Γράμματα"
-για την Α.Μ. που το διάβασε πρόσφατα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου