"Ήμουν ιδεαλιστής, όπως όλοι στην οικογένειά μου. Είχαμε ακούσει τι συνέβαινε στους Εβραίους της Γερμανίας, αλλά ήμαστε σίγουροι πως δεν θα συνέβαινε ποτέ εδώ. Όχι στην Ιταλία, όπου οι Εβραίοι ένιωθαν πολίτες σαν όλους τους άλλους. Υπήρχαν βέβαια οι νόμοι του ' 38 , αλλά ως επί το πλείστον είχαν μείνει ανεφάρμοστοι (...) Αρνιόμουν να δεχτώ τη βαρβαρότητα που ξεσπούσε πάνω μας . Κι έπεσα έξω: η Βενετία ήταν η πρώτη πόλη όπου εφαρμόστηκαν οι ρατσιστικοί νόμοι. Τη νύχτα της 5ης Δεκεμβρίου είχα βάρδια στο ιατρείο του γηροκομείου. Άκουσα θόρυβο στο δρόμο και ύστερα βίαια χτυπήματα στην πόρτα. Μπήκαν με με μυδράλια στα χέρια και τους πήραν όλους ανεξαιρέτως: γέρους με καθετήρες, γυναίκες που μόλις στέκονταν στα πόδια τους, νοσοκόμες και γιατρούς. Και δεν ήταν οι ναζί , αλλά οι αστυνομικοί της Βενετίας. Άνθρωποι με τους οποίους παίρναμε μαζί με τους απεριτίφ μας. Από <<ελεημοσύνες>>, όπως αποκαλούσε το καθεστώς όσους έδειχναν φιλική διάθεση προς τους Εβραίους, είχαν όλοι μεταμορφωθεί σε τέλειους βασανιστές. Τότε κατάλαβα πως η φρίκη δεν έχει ποτέ το πρόσωπο του εχθρού , αλλά των πιο κοντινών μας ανθρώπων"
"Σβήσιμο σε μαύρο" του Davide Ferrario σε μετάφραση της Αθανασίας Δρακοπούλου, από τι εκδόσεις "Πόλις"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου