Είχα αναπτύξει μια ενστικτώδη ικανότητα να μυρίζομαι τους χαφιέδες. Μια μέρα, έτσι για άσκηση είπαν να πάρω έναν απ΄αυτούς στο κατόπι να αρχίζω να τον παρακολουθώ και να μαζεύω στοιχεία για το πρόσωπό του. Στάθηκε πιο εύκολο απ΄όσο είχα φανταστεί. Ο λεγάμενος δεν είχε καμιά έγνοια μήπως τον παρακολουθούν και δεν έπαιρνε ούτε τις στοιχειώδεις προφυλάξεις. Έφευγε από το πανεπιστήμιο και πήγαινε γραμμή στην ασφάλεια να δώσει αναφορά.
Εκείνη την εποχή είχε βάλει στο μάτι μια ομάδα φοιτητών, τέσσερεις νεαρούς και δύο κοπέλες που προσπαθούσαν να στήσουν μια θεατρική ομάδα. Ναι παρακαλώ, μια απλή θεατρική ομάδα. Ο χαφιές τους είχε αριστοτεχνικά πλευρίσει , τους υποσχόταν ότι θα τους βρει χρήματα για σκηνικά και τεχνικό εξοπλισμό και πως θα μεσολαβούσε μέσω κάποιου γνωστού του στην πρυτανεία για να δοθεί άδεια για παραστάσεις μέσα στο χώρο του Πολυτεχνείου. Παράλληλα έπαιρνε μέρος στις κουβέντες του και μάζευε πληροφορίες για όσους γνώριζαν τα παιδιά (...) Όλα περνούσαν από το αυτί του χαφιέ και καταγράφοντας στο τεφτέρι του. Αυτή η μανία των χαφιέδων να κρατούν τεφτέρι μου την έδινε στα νεύρα. (...)
Κάποια στιγμή παρατήρησα πως η παρέα των φοιτητών λιγόστεψε κατά δύο, έλειπαν πλέον μια κοπέλα και ένας νεαρός, ενώ παράλληλα ο χαφιές εξαφανίστηκε από την πιάτσα . Οι υπόλοιποι τέσσερεις της παρέας έμοιαζαν φοβισμένοι και απέφευγαν να συγκεντρώνονται όλοι μαζί σε δημόσιους χώρους , οι συζητήσεις τους είχαν απ΄την άλλη κοπεί μαχαίρι. Ήταν φως φανάρι πως τα άλλα δύο παιδιά, τα είχαν συλλάβει"
("Το άλλο μου μισό πορτοκάλι" του Λευτέρη Μαυρόπουλου, εκδόσεις Ίνδικτος,σελ.198-199)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου